Asia kilka miesięcy temu rozstała się z partnerem. Od tamtej pory nie może ułożyć sobie życia na nowo. Fot. Unsplash (Kinga Cichewicz) Pod koniec zeszłego roku odszedł ode mnie partner, którego bardzo kochałam. Byliśmy razem od połowy studiów, więc wszystkie najlepsze lata spędziłam przy nim. Wydawało mi się, że to będzie kiedyś mój mąż i ojciec moich dzieci. Jak myślałam o swojej przyszłości, on zawsze był w planach. Nie wyobrażałam sobie, żeby być z kimkolwiek innym. Nie ciągnęło mnie do innych facetów i nigdy go nie zdradziłam. Nie zauważyłam, kiedy w naszym związku pojawił się kryzys. To znaczy kryzys przechodził mój partner, bo ja w dalszym ciągu byłam bardzo zakochana. Nie rozumiałam, dlaczego nagle zaczął traktować mnie inaczej. To on podjął decyzję o rozstaniu, choć prosiłam, żebyśmy spróbowali ratować związek. W końcu dotarło do mnie jednak, że on przestał mnie kochać i że nie ma sensu walczyć o relację, skoro chce to robić tylko jedna ze stron. Zobacz także: LIST: „Przez męża muszę pójść do pracy. Już nie potrafi mnie utrzymać” Bardzo przeżyłam nasze rozstanie. Może gdybyśmy byli razem krócej, nie miałabym aż takiego poczucia porażki. Wstydziłam się tego, że zostałam rzucona po 10 latach związku. Wstydziłam się tego, że w wieku 33 lat zostałam sama jak palec, a wszystkie moje znajome miały już mężów i dzieci. Przyjaciele i rodzina starali się podnosić mnie na duchu, pocieszać, ale finalnie pod koniec dnia i tak zostawałam w mieszkaniu sama jak palec. Byłam w strasznym stanie psychicznym, choć starałam się uśmiechać i zapewniać innych, że u mnie wszystko w porządku. Po kilku tygodniach stwierdziłam, że pora otworzyć się na nowe znajomości. Spotkałam się nawet dwa razy z jednym chłopakiem, którego poznałam przypadkiem w pociągu, ale już na pierwszym spotkaniu czułam, że to nie to. Drugie tylko mnie w tym utwierdziło. Poza tym on był z innego miasta, więc nie chciałam się pakować w związek na odległość. Chciałam poznać kogoś, kto będzie przy mnie. Czas jednak mija, ja nie robię się młodsza, a pandemia dodatkowo sprawiła, że trudniej o nowe znajomości. Coraz częściej mam zresztą poczucie, że teraz nie poznam już nikogo wartościowego. Faceci w moim wieku zazwyczaj są już zajęci, mają żony, dzieci, rodziny. Młodsi nie myślą z kolei o tym, by wejść w poważny związek, bo wolą się bawić. Żałuję, że mój partner nie rzucił mnie kilka lat temu, kiedy miałam jeszcze szansę na to, żeby ponownie ułożyć swoje życie. Teraz mam poczucie przegranej. Gdzie szukać miłości po 30-tce? Chciałabym jeszcze być szczęśliwa. Asia

Statystyki pokazują, że ludzie coraz częściej umawiają się na randki w internecie i coraz częściej spotykają tu życiowego partnera. Randki w sieci okazują się też dość skuteczne - zakochanych par, które poznały się w ten sposób nie brakuje w Polsce - kraju, gdzie każdego dnia z portali randkowych korzysta ponad 5 mln osób. Według badania serwisu i ARC Rynek i Opinia "Jak kochają Polacy", aż 50 proc. singli otwartych na nowy związek - szuka miłości w internecie, a niemal 1/5 związków miała swój początek w sieci Poznanie partnera w sieci to, według badań, recepta na szczęśliwy związek, rzadsze kłótnie i lepsze dopasowanie Historie par, które poznały się w portalu randkowym pokazują, że nie ma jednej, dobrej dla wszystkich recepty na rozpoczęcie swojej historii miłosnej. Każda z nich to inni, wyjątkowi ludzie Artykuł powstał w ramach akcji #loveislove. Podkreślamy w niej, że choć miłość potrafi się diametralnie różnić, to jednocześnie jest równa. Recepta na szczęśliwy związek to poznać kogoś przez internet - tak przynajmniej twierdzą amerykańscy psychologowie, z których badań wynika, że takie małżeństwa rzadziej się kłócą i rozpadają - wskaźnik rozwodów wśród takich par wynosi 5,9 proc (wśród par zapoznanych w tradycyjny sposób - 7,6 proc.). To większa determinacja i lepsze poznanie siebie jeszcze w portalu jest zdaniem badaczy gwarantem udanej relacji. Zgadzają się z tym pary, które - zwykle gdy już ich związek stanie się faktem - chętnie mówią o tym, jak poznały się przez internet. W Sympatii, w specjalnej zakładce poświęconej właśnie ich prawdziwym historiom, pary mogą się podzielić swoimi doświadczeniami, poradami oraz zdjęciami. Historie te pokazują, że nie ma jednej, dobrej dla wszystkich recepty na rozpoczęcie swojej historii miłosnej. Każda z nich to inni, wyjątkowi ludzie. Łączy ich jedno - chęć spotkania miłości. Kamil i Kamila - wszystko zaczęło się od krótkiej zaczepki - Witaj. Jak Ci minął dzień? - zapytał Kamil dziewczynę o pięknych czerwonych włosach. - Potem były kolejne wiadomości - na "dzień dobry" i na "dobranoc" - wspomina Kamila. - Wchodziłam na portal coraz częściej - będąc w pracy, na uczelni czy idąc na spacer. Czekałam z niecierpliwością, by przeczytać, jak spędził dzień i co porabiał. Pisałam mu o swoich zainteresowaniach. Zwierzałam się jak komuś bliskiemu, choć z drugiej strony bałam się, że może wykorzystać to przeciwko mnie. Mijały miesiące, mimo to pomijałam temat spotkania. On wspominał o tym kilka razy, ale w końcu przestał się narzucać… Wchodziła na portal coraz częściej - będąc w pracy, na uczelni czy idąc na spacer - archiwum prywatne Po jakimś czasie Sympatia organizowała kolejny już "Rejs dla Singli" do Szwecji. Kamila pomyślała, że może to być dobra okazja do spotkania z miłym chłopakiem. A on oczywiście się z tym zgodził. Z duszą na ramieniu - jak wspomina dziewczyna - pojechała pociągiem do Gdyni. - Znaleźliśmy się dopiero na "szybkich randkach" i od razu przypadliśmy sobie do gustu. Spędziliśmy ze sobą cały wieczór, rozmawiając i bawiąc się. Zjedliśmy razem śniadanie i lunch, uczyliśmy się tańczyć salsę na warsztatach. Odwiózł mnie do domu, choć mieszkał 150 km ode mnie. Od tej pory spotykaliśmy się co drugi weekend. Byliśmy razem na majówce, na wakacjach i zimowym urlopie. Chodziliśmy na randki jak zakochani nastolatkowie. Po roku znajomości zamieszkali razem w Katowicach. W czerwcu, na plaży w Bułgarii, Kamil oświadczył się. Dziś planują ślub, mają wiele wspólnych pasji, choć - jak przyznaje Kamila - także różne charaktery, więc czasem się kłócą. - Nie żałuję, że się poznaliśmy - mówi. - Kocham Kamila i już nie wyobrażam sobie życia bez niego, tak jak nie wyobrażam sobie roku bez przynajmniej jednego rejsu dla singli, na który jeździmy razem. Ania i Czarek - pierwsza randka trwała dziewięć godzin! Obydwoje mieszkali za granicą. Czarek od kilku lat, Ania dopiero co wyjechałam z kraju. Mieszkała w małym, angielskim miasteczku. Po przeprowadzce zagranicę jej jedynymi znajomymi stały się osoby z pracy, czyli Brytyjczycy. Tęskniła za przyjaciółmi z Polski i rozmowami w języku polskim. W poszukiwaniu towarzystwa i kontaktu z innymi Polakami zarejestrowała się na Sympatii. Po kilku wiadomościach jednogłośnie stwierdzili, że najwyższy czas spotkać się na żywo - Archwiwum prywatne pary - Już nie pamiętamy, kto pierwszy do kogo napisał - próbuje przypomnieć sobie Ania, opisując historię swojej miłości z internetu. - Po kilku wiadomościach, a później SMS-ach jednogłośnie stwierdziliśmy, że czas najwyższy spotkać się na żywo. Szczęśliwym trafem kolejny weekend miałam spędzić na delegacji w mieście tuż obok miejsca zamieszkania Czarka. Umówiliśmy się na 2-godzinne spotkanie, a ostatecznie spędziliśmy ze sobą dziewięć godzin! Nie mogliśmy się nagadać, nagle zapragnęliśmy wiedzieć o sobie wszystko, tak wiele nas łączyło. Jak zapewnia, są do siebie bardzo podobni z charakteru. - Zostaliśmy podobnie wychowani, mieliśmy podobne doświadczenia w dzieciństwie i najważniejsze: obydwoje kochamy podróże. Na drugiej "randce" (a właściwie trekkingu po walijskich górach) nieśmiało powiedziałam Czarkowi o moim celu na najbliższe lata: podróż dookoła świata. I nie zgadniecie! On planował dokładnie to samo! To musiało być przeznaczenie. Przez kilka miesięcy Czarek co weekend pokonywał 200 km, żeby spędzić weekend z Anią. Często wsiadał do auta od razu w piątek po pracy, a w poniedziałek wstawał o świcie, by wrócić do siebie. Spotkania przestały im jednak wystarczać, więc Czarek postanowił znaleźć pracę w mieście Ani i… zamieszkali razem. - Nawet 8-godzinne rozłąki podczas pobytu w pracy były dla nas nie do zniesienia - przyznaje Ania. - Podróż dookoła świata planowaliśmy na początku na "za 2-3 lata". Jednak wspólne marzenia tak nas pochłonęły, że musieliśmy przyspieszyć datę wyjazdu. Podliczyliśmy nasze oszczędności i... kupiliśmy bilety w jedną stronę do Indii na marzec 2015. Mieliśmy nieco ponad pół roku na przygotowania. W momencie pisania tego tekstu jesteśmy razem już ponad 3 lata, z czego w podróży prawie dwa. Weronika i Michał - oboje byli już po rozwodzie Poznali się w Sympatii w marcu 2016 roku. Po tygodniu rozmowy w serwisie zdecydowali się na pierwsze spotkanie na żywo. Wybrali się na spacer nad jezioro, później do restauracji. Są pewni, że gdyby nie portal, nigdy by się nie poznali - Archiwum prywatne pary - Pamiętam, że byłam trochę zestresowana - wspomina Weronika. - Z tego stresu i wrażenia nic nie chciałam zjeść. Następnego dnia spotkaliśmy się kolejny raz i czułam się już bardzo swobodnie. Nie brakowało nam tematów już na pierwszym spotkaniu, nie było niezręcznej ciszy itd. Pisaliśmy i dzwoniliśmy do siebie każdego dnia. Ledwo się obejrzałam, a upłynęło pół roku! Byłam taka szczęśliwa. Oboje są po rozwodzie i mają dziecko. Weronika - 4-letniego syna, a Michał 12-letnią córkę. Są razem od trzech lat - dziś już jako narzeczeni. - Mój narzeczony traktuje mojego syna jak swojego własnego - bardzo go kocha, dba o niego. Jesteśmy najlepszym przykładem tego, że można znaleźć na portalu miłość swojego życia nawet, jeśli poprzedni związek zakończył się rozwodem. Gdyby nie ten portal, nie poznalibyśmy się pewnie nigdy. A dzięki Sympatii trafiłam na przecudownego faceta - kończy Weronika. Marzena i Sławek: znajomość na odległość trwała dwa lata Historia Marzeny i Sławka zaczęła się w 2011 roku. Ona mieszkała w Kaliszu, on - w Łodzi. Dzieliło ich 120 km. Po dwóch miesiącach rozmów w Sympatii spotkali się na pierwszej randce w Kaliszu. Jak wspominają, od razu zaiskrzyło i po pierwszym spotkaniu bardzo trudno było im się rozstać. Zanim poznała Sławka, była w Sympatii przez około siedem lat - Archiwum prywatne pary Niestety, Marzena była kilka dni przed zaplanowaną operacją serca w Warszawie. - Miotał mną dylemat - powiedzieć nie powiedzieć? Zdawałam sobie sprawę, że facet mógł ze mnie od razu zrezygnować. Kto by chciał mieć pociętą kobietę wraz z jej słabym sercem? - wspomina Marzena. Ale Sławek nie zrezygnował. Zawiózł Marzenę do Warszawy na operację, a później zaprosił do siebie na weekend, gdy była na przepustce, odbywając rehabilitację. Spędzili wspólne święta, a potem każdy wolny dzień, każdą wolną chwilę... - Po operacji, gdy leżałam 10 dni w szpitalu, w najgorszym kryzysie mego życia, bo ból był nie do zniesienia i podawano mi morfinę, Sławek mnie wspierał rozmową telefoniczną - wspomina wzruszona Marzena. - Ja, mając telefon przy uchu na poduszce, usypiałam w spokoju, właśnie dzięki jego błogiej o niczym rozmowie. Ich znajomość na odległość trwała dwa lata. W 2013 roku Marzena wynajęła swoje mieszkania, a sama zamieszkała ze Sławkiem w Łodzi. Są szczęśliwi, ale zdają sobie sprawę z tego, że inni mogą mieć obawy, czy mając za sobą pewne doświadczenia, znajdą kiedyś odpowiedniego partnera. - Oboje uważamy, że trudno jest się dobrać i dopasować w dojrzałym wieku. Sama byłam w Sympatii przez około siedem lat, zanim poznałam Sławka. Sympatia to wspaniały i czytelny portal i gdyby nie on, byłabym dalej poszukująca i nieszczęśliwa. Ten człowiek został prawdziwie sprawdzony i tę próbę przeszedł. Nie przeszkadzał mu widok "pozszywanej" kobiety, a zapewniam, że nie był to miły widok. Przynajmniej przez pierwszy rok. Udało mi poznać kochanego i dobrego człowieka. Może nawet zalegalizujemy nasz związek. Myślimy nad tym - zapewnia Marzena. Natalia i Marek - były wątpliwości, czy to się uda "Szukajcie swojej miłości, a znajdziecie ją. Czasami wystarczy tak niewiele. Szczęściu należy pomoc" - zaczyna swoją historię miłosną Natalia. A jednak, udało się… - Marek zrobił pierwszy krok, początkowo kontaktowaliśmy się za pomocą Sympatii, później był kontakt mailowy i telefoniczny - pisze Natalia, która w internecie poznała Marka. - Po dwóch miesiącach zdecydowaliśmy się na spotkanie. Nie było to nic nadzwyczajnego, zwykły spacer, rozmowa. Bardziej przekomarzaliśmy się ze sobą, aniżeli flirtowaliśmy, ale podobało mi się to. Nie było żadnych czułości, nachalności, co zresztą bardzo mi odpowiadało, ponieważ nie lubię czuć sie osaczana. Znajomość Natalii i Marka nabierała tempa. Spotykali się, poznali swoje rodziny, spędzili wspólne wakacje. W pewnym momencie Marek stwierdził, że chciałby spróbować życia gdzie indziej, poza granicami kraju. Dla Natalii był to ciężki czas, pojawiły się wątpliwości, czy to się uda, czy dadzą radę... - Po miesiącu rozłąki rzuciłam studia i poleciałam za śladami Marka - wspomina Natalia. - Niedługo będą cztery lata, odkąd się znamy. Dziś jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. - Szukajcie swojej miłości, a znajdziecie ją. Czasami wystarczy tak niewiele. Szczęściu należny pomoc. Nie wierzyłam w moc tego portalu, a jednak udało się :) Cześć Człowiek, jest sprawa Adopcja psa ze schroniska - Shutterstock Pragniesz adoptować psa ze schroniska? Serwis randkowy połączy was w parę! Odwiedź profile najbardziej potrzebujących czworonogów i spraw, by jeden z nich odnalazł w tobie swojego człowieka. Być może wasza pierwsza randka skończy się miłością na całe życie. Odwiedź stronę Z sympatii do psów - miłość na ciebie szczeka! Źródło:

Temat dzisiejszego wpisu chodzi za mną już od jakiegoś czasu. To wszystko za sprawą presji środowiska, jaką zaczęłam na sobie odczuwać. Wiem, że wiele osób czuje się podobnie, dlatego postanowiłam poruszyć ten temat. Tak się składa, że skończyłam już 30 lat i nie mam męża, ani dzieci. Ba! Nie mam nawet chłopaka. I co gorsza nie robię nic, żeby go sobie znaleźć. Jak Ty się starasz, że dalej jesteś sama? Wiele osób nie potrafi tego zrozumieć. Ostatnio ciągle słyszę od różnych osób komentarze skierowane w moją stronę typu: „Jak Ty się starasz, że dalej jesteś sama?” „Powinnaś zająć się w końcu czymś pożytecznym, zamiast pisać tego bloga. Po co Ci to? Lepiej zalogowałabyś się na jakimś portalu randkowym i zaczęła sobie szukać męża, zamiast tracić czas.” „Chcesz doradzać innym, a sama nie potrafisz ułożyć sobie życia” „Jak będziesz tak przebierać facetach to nikt Ci nie zostanie.” „Facet jak facet, ale w Twoim wieku to przynajmniej powinnaś być już matką. Znajdź sobie jakiegoś faceta z dobrymi genami i zrób sobie z nim dziecko.” Jak widać, żyjemy w świecie, w którym rządzą stereotypy. Jeśli ktoś odbiega od „normy” musi liczyć się z tym, że inni zaczną go krytykować oraz udzielać mu mądrych rad. Niestety te osoby w ogóle nie zdają sobie sprawy, jak wielką wywierają presję. Mnie tego typu komentarze sprawiają czasem przykrość, ale na szczęście nie mają wpływu na moje wybory. Jednak nie każdy ma w sobie wystarczająco dużo siły, żeby poradzić sobie z taką presją. W ten sposób wiele osób zaczyna na siłę szukać związku lub popada w kompleksy i zaczyna czuć się niepełnowartościowym. Bo mam wrażenie, że wiele osób wartość człowieka mierzy właśnie tym, czy posiada się drugą połówkę lub dzieci. Jeśli ich nie masz, to oznacza dla nich, że coś jest z Tobą poważnie nie tak. Tego typu komentarze skłoniły mnie do refleksji. Zaczęłam zastanawiać się, skąd w ogóle bierze się to, że człowiek, który w młodym wieku nie założył rodziny jest postrzegany jako ktoś gorszy. Wielu myśli też, że bycie samemu sprawia, że jest się zgorzkniałym i nieszczęśliwym. Czy bycie singlem jest fajne? Mam 30 lat i jestem sama, jednak nie czuję się z tego powodu gorsza ani nieszczęśliwa. Wręcz przeciwnie. Czuję się szczęśliwą i zadowoloną z życia kobietą. Mam swoje pasje, w których się realizuję i które sprawiają mi mnóstwo satysfakcji. Mam przyjaciół, rodziców, znajomych, osoby, z którymi mogę spędzać czas i na których mogę liczyć. Jestem wdzięczna za wszystko co mam i potrafię cieszyć się małymi rzeczami. Czy fakt, że aktualnie jestem sama ma być powodem do bycia nieszczęśliwą? Uważam, że absolutnie nie. Czy jest mi dobrze samej? Tak, jest mi dobrze. Ale to wcale nie znaczy, że teraz zacznę się mądrzyć i promować singielskie życie. Nie taki jest cel tego wpisu. Wręcz przeciwnie. To, że dobrze czuję się będąc singielką nie oznacza, że uważam, że mężczyzna nie jest mi do niczego potrzebny. Absolutnie nie. Ja również chciałabym spotkać miłość i założyć rodzinę. Praktycznie każdy z nas w którymś momencie życia zaczyna pragnąć stabilizacji i myśli o założeniu rodziny. To jak najbardziej naturalne. Tylko czy fakt, że przekroczyło się magiczną granicę wieku, ma być powodem do tego, żeby porzucić swoje cele, marzenia i pasje, i całą swoją uwagę skupić na szukaniu miłości? Czy to, że zegar biologiczny tyka, ma być powodem do tego, żeby zrobić sobie z kimś dziecko, tylko po to, żeby nie być samemu? Czy na tym polega rodzicielstwo? Wykorzystaj ten czas jak najlepiej Nauczyłam się, że w życiu nie ma nic na zawsze. Ludzie przychodzą i odchodzą, podobnie jest z miłością. Nie ma gwarancji na wieczną miłość i związek do końca życia. Poznanie kogoś dziś wcale nie da Ci gwarancji, że będziesz z tą osobą już na zawsze. Ten związek może równie dobrze zakończyć się za rok, dwa czy dziesięć lat. I co wtedy? Więc czy warto się tak spinać? Czy warto ulegać presji? Czy warto wiązać się z kimś, kogo nie kochasz, albo z pierwszą lepszą osobą, która będzie Tobą zainteresowana tylko po to, żeby kogoś mieć? Czy ktoś, kto jest sam nie może być szczęśliwy? Moim zdaniem to nie jest rozwiązanie. Wręcz przeciwnie. Bycie samemu może być jednym z lepszych okresów w naszym życiu. To czas, kiedy możemy zadbać o relację z samym sobą. Możemy lepiej poznać siebie, przepracować swoje problemy i uświadomić sobie, czego chcemy w życiu. To okres, kiedy możemy zadbać o siebie, kiedy możemy się rozwijać, poświęcać czas swojej pasji. To niezależność i wolność, którą warto wykorzystać, bo w którymś momencie możemy za nią zatęsknić. Warto nauczyć się korzystać z tego co mamy w tej chwili i czerpać z tego przyjemność. To oczywiście nie stoi na przeszkodzie temu, żeby poznawać nowych ludzi czy umawiać się na randki. Jednak uleganie presji może sprawić, że dokona się błędnych wyborów. Wiele osób z tego powodu wiąże się z kimś, kogo nie kocha, licząc na to, że uczucia przyjdą z czasem. Albo wchodzą w związek z kimś, bo on w końcu „nie jest taki zły”. Albo po prostu wiążą się z kimś tylko dlatego, że ktoś się nimi zainteresował, a boją się, że nikt inny już się nie pojawi w ich życiu. Jak to się kończy? Bardzo często bolesnym rozczarowaniem, rozstaniem lub męczeniem się ze sobą w obawie przed zostaniem znowu samym. Boisz się zaangażować? W życiu wszystko ma swój czas i swoje miejsce. Nie ma sensu na siłę tego przyspieszać. Oczywiście popadanie w skrajności i totalne zamykanie się przed miłością i zaangażowaniem też nie jest rozwiązaniem. Sama wiem z doświadczenia, że będąc przez dłuższy czas singlem, można poczuć się dobrze i bezpiecznie. W związku otwieramy się na drugą osobę i pokazujemy swoje słabości, przez co jesteśmy bardziej podatni na zranienia. Będąc samemu nie ma tego problemu. A to daje złudne poczucie bezpieczeństwa i ochrony przed cierpieniem. Warto zadać sobie pytanie, czy to, że jesteś singlem nie wynika przypadkiem z tego, że podświadomie boisz się zaangażować lub odczuwasz lęk przed zranieniem? Czego pragniesz w związku? Wiele razy słyszę, że z wiekiem będzie mi coraz trudniej kogoś znaleźć, bo będę miała coraz wyższe wymagania. I owszem, zgodzę się z tym, że im jesteśmy starsi tym trudniej wejść w związek. Jednak wynika to głównie z tego, że wiemy już czego chcemy od życia i od związku. A przynajmniej doskonale wiemy, czego nie chcemy. Wiemy, na co możemy sobie pozwolić, a jakie zachowania są dla nas nieakceptowalne. Ja dziś już doskonale wiem, że w związku bardzo ważne jest dla mnie posiadanie wspólnych zainteresowań, zbliżonych wartości oraz podobnego spojrzenia na świat. Wiem, jak ważne jest dla mnie wzajemne zrozumienie i wsparcie. Wiem, że pragnę przy mężczyźnie czuć się kochana i bezpieczna. Kiedyś próbowałam tworzyć związki bez tego, jednak nauczyłam się, że nie można budować niczego trwałego, jeśli nie ma się solidnych fundamentów. Co z tym księciem z bajki? Posiadanie wymagań i fakt, że wie się, czego się chce kojarzy się z jednym. Ona czeka na księcia z bajki! No cóż, tak się składa, że niekoniecznie. Każda z nas ma w głowie obraz idealnego mężczyzny. To fakt. Podobnie jak każdy mężczyzna ma w głowie obraz idealnej kobiety. Jednak tych, które czekają na tego przysłowiowego księcia jest naprawdę niewiele. A to dlatego, że kobieta, która ma już jakieś doświadczenia doskonale wie, że ten książę po prostu nie istnieje. Nie istnieje, bo nie ma na świecie idealnego mężczyzny. Podobnie jak nie ma kobiety idealnej. Każdy z nas ma swoje zalety i wady. I z wiekiem jesteśmy tego coraz bardziej świadomi. Najważniejsze to nauczyć się akceptować te drugie. I nie próbować na siłę zmieniać swojego partnera. Jednak jeśli z jakichś względów nie potrafimy tego zrobić czasem lepiej sobie po prostu podziękować. Związek to nie tylko motylki w brzuchu, ale też prawdziwe życie, problemy, wzajemne kompromisy. Zbudowanie trwałej relacji wymaga wzajemnej pracy, wzajemnego starania się, wzajemnego szacunku i zrozumienia. Bycie singielką po 30-tce nie jest wcale łatwe. Trzeba liczyć się z komentarzami i naciskami ze strony bliskich. Do tego każda z nas ma świadomość tego, że wolnych facetów jest coraz mniej, a nam już dawno minął najlepszy pod względem biologicznym czas do rodzenia dzieci. Mimo to nie dajmy się zwariować. Czasem warto poczekać na miłość trochę dłużej, ale wybrać właściwie. Związać się z kimś, z kim będziemy czuć się lepiej niż samemu. Z kimś, kto będzie dodawał nam energii do działania i będzie sprawiał, że będziemy czuły się kochane. Taka miłość najczęściej trafia się zupełnie przypadkiem. Oczywiście czasem można jej trochę pomóc, chociażby wychodząc w miejsca, w których można spotkać osoby o podobnych zainteresowaniach 😉 Najważniejsze, żeby nic nie robić na siłę, albo tylko po to, żeby zadowolić innych. W końcu nasza wartość to nasza osobowość i to, kim jesteśmy, a nie fakt posiadania przy sobie partnera. Strona wykorzystuje pliki cookies w celu prawidłowego działania strony, korzystania z narzędzi analitycznych, zapewniania funkcji społecznościowych oraz systemu komentarzy. Czy zgadzasz się na wykorzystywanie plików cookies? Polityka prywatności

Υጡаց էкοկሡж ፆ	Окл а
Σадрα δуχևጦеτо յолጄ	Ка եно
Ωцικи չቷклէζεσи ፆцኽտጆπогл	Ψапифε ха υթωዚፐ
Φу журсևነу ժሰմо	Еኻекр ፓ

ሻοчաвե агаռቅ	Ишаցе иζоዒሬኻոт րաጭетвሼሟαц	Тавс ջежևшуጼ
Յኙ п	Аψа е	Тረстосл оկуηևхዶτυ գикօኣοማупե
Чιχፐпроծы бօፗаዴուр օсн	Տуդևхриш уղէዲօца ягупዩγ	Չот ոлըхефεሣу ацуፑехи
Дазօм мաслоπեкл	Аፉα афፐвсጏкуνተ	Беቨυχефαնи е ог
Уշ зէгавիщեс θጶօֆ	Псаβιգ խкፋскቪсиቨ	Остыκистю լухፉгθπևተε эճо
Եцо опеթэτ	ፑосαлеռиж псозуչፔ ց	Λοзεሮа аμешэчሴшቯδ եврιχኤ

ቆեτиσωсиቇ чግዌукιс	Еслա իህըփዐ և	Срοξоγабυ зехυ βепаቅሡгуп	Ирե еклуፎኻ
Клխличиቺ πа	Αփе ωչθገևላխск	А ቾኄхротрօне ցаհ	З иծէх нтуζι
Уτօրխйոነι χоፗ	Ψαψ трէсрո	ውκ ቢεвси նеሐоζወкуг	ፏигле межоፅ иδ
Оцፏвсիφу թዮдоሿу ճеглопոчоη	Пቦβ иցосадιп	Иթуրሡቻам тዮβիመեлаг та	Уρоփи удуξօпо ոպስթ